چنــد گاهـــی ست....
خـــواب مـــــ ـــــــردی را مـی بینـــم
که با اســـ ــب سپیـــدش
از آن دورهـا مـی تـــــــازدُ مـی تـــازد
و به مــ ـن نزدیــک مـی شـــــــــــــــــــــــــــــــــــــود
نمـی دانـــم کیســــت ؟!
و از کجـــ ــا مـی آیــــــــــد ؟!
........
امـا انگـار ســال هـاست که مـی شنـــاسَمَـــش
وقتـی به مـــ ــن نزدیــک می شــــود
مــن دیگـر از آن خـــود نیستـــــم
حـــــرارتـم مـی بخشـد تــن داغ و آتشیـــن ش
عطــرش هــ ــوش از ســـرم مـی بــرد
نگـــاه ش مـرا تا آبــی بــــــ ــی کـــران هـا مـی بـــــرد
هیبَــــت مـــــــ ــردانه اش
زنـــانِگی پـر التهـــــابـم را آرام مـی کنــد
طعـــم بـوســــ ــه هایش
طعــم سیـــ ــب ممنـــــــــــــــــوعـه را مـی دهــد
آغـــ ـــوش ش غــــاری ست که
مـرا وســـوسه مـی کنـد بـرای پیــــامبـر شــدن
و مُـــدام وَحـــــ ــی مـی شود به مــ ــن که آن مـــ ــرد تــویی
آری تــ ــویی...
همـان شاهــــــزاده ی خـــواب هـای عــــاشقانـه ی مــــ ــن
شعـــرم را همیــن جــا
کنـار خــواب هـای عـــــاشقانــه ام مـی گـذارم و پیــــاده مـی شـوم
تــ ــو بیـا...
و ایـن بـــار مـرا با عـــــاشقانـه ای به دلــــــت بـرســـان
بیــا ســوار بـر اسبـــ ـــان خــــــوشبختـی
از ایـن محــــ ــال بـودن هـا دور شویـــم
بیــا بتــــــازیـم تا بـــــی کـــران هـای دور
تـا مـرز تمـام مُمکـــــــن هـا
بیــا...
بیــا تا در انتهــای غُــــــــــــــروب دریـا
تمــام نـارنجـــی هـای دلتنگـــ ـــی را در دریــای تنهــــایـی هـا ریزیـــــم
و از آن شــــــراب ی سازیـــم به رنـگ غُــــروب
و به سلامتـــــی قــِـداست ایـن مـــــــــا شــدن
دسـت در دسـت هــــ ــم تا انتهــــــای شــب
خیــره به چشمــان عــــــاشق دریـا شویــــــــم
بیــا...
بیــا تا ابتــدای طلـــ ــــوع ایـن غُـــــ ــــروب زیبـا
آیــــه های سیـــب را
از ابتـــدای ســـوره ی تـــ ـــو
در غــاری که مـرا وســــوسـه کـرد بـرای پیــــامـبر شـدن
بـرای تــ ــو عــــــاشقانـه تلاوت کنـــــم
بیــا...
امـــــ ــا...!!!
مگُـــذار مـ ـن
از ایـن خــــــواب هـای عـــاشقانـه بیـــدار شــــوم
و بـاز کابـــ ــوس هـای بــــــ ــی تـــو بــودن را
در بیــــ ـــداری وُهــــم بـرانگیـــــز ایـن دنیـــا زندگــــــی کنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
